Onderzoek van het Ministerie voor Volksgezondheid laat zien dat in 2020 gemiddeld 46,6% van de bevolking van 18 jaar en ouder in Nederland aangeeft eenzaam te zijn. 11% van de bevolking van 18 jaar en ouder in Nederland is zelfs ernstig eenzaam. In Brabant liggen de percentages iets lager, respectievelijk 45% en 10%.
Uit cijfers van de Rijksoverheid (Gezondheidsmonitor GGD-en, CBS en RIVM) blijkt dat eenzaamheid bij de alleroudste leeftijdscategorie hoger is dan bij lagere leeftijden, maar dat gaat om een relatief klein deel van de bevolking. Jongeren voelen zich over het algemeen meer eenzaam dan ouderen. De grootste leeftijdsgroep die eenzaamheid ervaart zit tussen de 35 en 70 jaar, waardoor eenzaamheid daar in omvang het grootste probleem vormt. Opvallend is dat er vrijwel geen cijfers van eenzaamheid bij kinderen beschikbaar zijn. In Nederland bestaat er bijna geen onderzoek over eenzaamheid onder kinderen, terwijl Zweeds onderzoek uitwijst dat er een sterke correlatie is tussen eenzaamheid als kind en suïcide op latere leeftijd.
Eenzaamheid komt relatief meer voor bij sociaal-economisch minder welvarende groepen (allochtonen bovengemiddeld). In Nederland groeien 270.000 kinderen op in armoede. Er is veel schaamte over armoede, wat naast een praktische sociale beperking van het niet mee kunnen doen om financiële redenen ook tot eenzaamheid leidt vanwege een taboe.
Uit onderzoeken blijkt dat eenzaamheid kan leiden tot ernstige mentale en fysieke klachten. Mentaal kan eenzaamheid leiden tot verminderde creativiteit, productiviteit en zelfvertrouwen. Het kan ertoe leiden dat mensen zich niet prettig voelen in gezelschap en zich dus minder graag in sociale situaties begeven. Doordat ze geen plezier (meer) beleven aan het omgaan met anderen trekken ze zich terug uit sociale verbanden en komen ze in een negatieve spiraal. Depressie is een van de gevolgen van eenzaamheid. Daarnaast wijst onderzoek uit dat eenzaamheid ook kan leiden tot fysieke klachten: permanent verhoogde cortisol-spiegels, hart- en vaatziekten, verminderde weerstand, langduriger ziekteverloop en minder snelle wondgenezing, groter risico op en sneller verloop van de ziekte van Alzheimer.
Het niet-oplossen van eenzaamheid leidt tot een groeiend beslag op de gezondheidszorg. Voor de oplossing is een integrale aanpak nodig van sociaal kapitaal, sociale verbanden en maatschappelijke samenhang.