Trends & Ontwikkelingen

In de eeuwenoude Mii-dera-tempel in Shiga trillen de klanken van een traditionele Japanse bamboefluit door de houten hal. Ze vermengen zich langzaam met de rustgevende tonen van een westerse klarinet. Het optreden staat symbool voor Japans poging om zijn erfgoed internationaal steviger te positioneren en zo bij te dragen aan een evenwichtiger spreiding van de wereldcultuur, voorbij de traditionele westerse focus.

Dat belang reikt verder dan cultuur alleen. Unesco-erkenning versterkt het internationale profiel van een plek. Tempels, kastelen en natuurparken met het Unesco-logo trekken jaarlijks miljoenen toeristen en dat levert flinke inkomsten op. Voor landen betekent meer werelderfgoed daarom niet alleen cultureel prestige, maar ook economische voordelen.

De roep om een cultuur- of sportboycot van Israël neemt toe. De geschiedenis leert dat deze boycots niet alleen symbolische waarde hebben. „Economische sancties kan je altijd wel omzeilen. Cultuur en sport vinden plaats op open podia, dan wordt het lastig.” Volgens Sruti Bala, universitair hoofddocent theaterwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam, heeft een culturele boycot zeker zin. Bala: „Cultuur wordt in Israël als middel gebruikt voor nation branding: het op de kaart zetten van het land. Juist omdat de Israëlische cultuur als nauw verbonden met de Europese wordt waargenomen, heeft een boycot effect, omdat ermee duidelijk wordt gemaakt dat die verbondenheid niet vanzelfsprekend is.”